Μια χώρα που θα μπορούσε να πουλά «αέρα» κερδίζοντας έτσι χρήματα, χρωστά 360 δισ. ευρώ, βλέπει την εθνική της περιουσία να απαξιώνεται, ενώ η αποβιομηχάνισή της έχει πάρει τη μορφή της λαίλαπας. Ο τουρισμός της οτιδήποτε άλλο παρά ποιοτικός μπορεί να θεωρηθεί, το υπέδαφός της παραμένει ανεκμετάλλευτο ή το εκμεταλλεύονται διάφοροι στο πλαίσιο ληστρικών, καθ’ όλα όμως νόμιμων, συμβάσεων, βλ. Μεταλλεία Χρυσού της Χαλκιδικής.
Με τον όρο «αέρα» δεν εννοούμε τα αιολικά πάρκα ή τις άλλες ήπιες μορφής ενέργειας. Ο «αέρας» αυτός αναφέρεται λόγου χάρη, στις υπηρεσίες που συνδέονται με τα λιμάνια μας και ιδιαίτερα τα δυο μεγάλα του Πειραιά και της Αθήνας. Έπρεπε να έρθουν οι Κινέζοι με την Cosco για να αναδείξουν την αξία του λιμανιού του Πειραιά; Οι κομματικές διοικήσεις του Οργανισμού Λιμένος Πειραιώς (ΟΛΠ) και του Οργανισμού Λιμένος Θεσσαλονίκης (ΟΛΘ), δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να βλέπουν την πλάτη της!. (Βλ. Πίνακα και http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26510&subid=2&pubid=113242248).
Έχοντας λοιπόν η χώρα αιχμή του δόρατος τα δυο αυτά λιμάνια, όπως και άλλα μικρότερα, θα μπορούσε να γίνει ένα μοναδικό διαμετακομιστικό κέντρο και μια απέραντη έκταση αποθήκευσης και φρεσκαρίσματος των προϊόντων των προερχομένων από την Ασία και με κατεύθυνση τα Βαλκάνια, την Κεντρική και γιατί όχι, τη Δυτική Ευρώπη. Ο «αέρας» που θα άφηνε αυτή υπηρεσία, θα αποτελούσε πηγή πλούτου για τη χώρα.
Ως προς τον τουρισμό, αν στοχεύαμε στο 0,1% των εκατό εκατομμυρίων εκατομμυριούχων της Κίνας, θα κλείναμε ως χώρα για τους υψηλού εισοδήματος επισκέπτες και θα γεμίζαμε με πεντάστερα ξενοδοχεία. Επιπλέον, αν χρησιμοποιούσαμε λίγο τη φαντασία μας (βλ. http://www.boro.gr/46134/mia-idea-poy-tha-apogeiwne-ton-ellhniko-toyrismo-xwris-kostos) θα ανοίγαμε μοναδικές προοπτικές. Δεν αρκεί ένα ωραίο πρόσωπο μιας υπουργού –στη θέση ενός λιγδωμένου μαλλιού και ενός απεριποίητου γενιού του προκατόχου της– για να ανοίξουν οι πύλες της χώρας σε όλους τους τουρίστες του κόσμου!. Χρειάζονται πολλά άλλα, που δυστυχώς λείπουν από τους γόνους των πολιτικών τζακιών του τόπου.
Μια χώρα σαν την Ελλάδα, εισάγει ντομάτες από την Ολλανδία, λεμόνια από τη Βραζιλία και σκόρδα από την Κίνα(!!!). Εγκαταλείψαμε τη γη και αρκεστήκαμε στο εύκολο χρήμα που προσέφερε, μια θέση στο Δημόσιο ή το εισαγωγικό εμπόριο. Έπρεπε να έρθει η κρίση λοιπόν για να στραφεί ένα μέρος του νέου πληθυσμού προς τη φύση, κάνοντας το αυτονόητο: Να παράγει προϊόντα που είναι απόλυτα συμβατά με τη διεθνή ζήτηση. Δυστυχώς όμως το «κίνημα» αυτό δεν έχει ακόμη την ορμή που θα έπρεπε.
Ως προς τη βιομηχανία, η άποψη ότι όλα παράγονται πια στην Κίνα ή την Ινδία ή την Άπω Ανατολή, οπότε εμείς δεν έχουμε περιθώρια ανάπτυξης του δευτερογενή τομέα, διαψεύδεται και από τα ακόλουθα παραδείγματα: Όταν στη χώρα μας υπάρχον εταιρίες που εξάγουν, κεντήματα στην Κίνα, (Soulis & Kuehnis) λογισμικό στην Ινδία και Γερμανία, (Compucon) ορθοπεδικά υλικά στην Σκανδιναβία (Anatomic Help) νανοτεχνολογία (Nanophos) και καλλυντικά (Appivita) σε όλο τον κόσμο, η παραπάνω θέση εύλογα καταρρίπτεται.
Όταν όμως έχουμε ανεπάγγελτους αρχηγούς κυβερνήσεων, υπουργούς και υφυπουργούς, που ιδιαίτερα εύκολα ενοχοποιούν την επιχειρηματική δραστηριότητα και δε νοιάζονται για τη δημιουργία ευνοϊκού επιχειρηματικού κλίματος με στόχο την ανάπτυξη της σύγχρονης βιομηχανίας, τότε εύλογα όλα καταρρέουν.
Δεν είμαστε η μόνη χώρα θύμα της παγκοσμιοποίησης, ούτε οι αμοιβές των εργαζομένων είναι ο μόνος παράγοντας επιτυχίας της βιομηχανικής παραγωγής. Η παγκοσμιοποίηση αφορά στη συντριπτική πλειοψηφία των χωρών του πλανήτη. Σαφώς, έχει προκαλέσει πολλές δυσάρεστες αναταράξεις, προσφέρει όμως και ευκαιρίες. Από την άλλη, πλην των μισθών, υπάρχει ένα μεγάλο σύνολο προσδιοριστικών παραγόντων επιτυχίας της βιομηχανίας, που οι δικοί μας «θεόπνευστοι» ηγέτες ακόμα αγνοούν.
Η χώρα πέρασε από μια φάση εκβιομηγχάνισης, που βασίσθηκε όμως σε κλάδους έντασης εργασίας, σε μια οικονομία που αναδεικνύει πια τις υπηρεσίες. Εκείνο όμως που χρειαζόμαστε είναι εμπορεύσιμες υπηρεσίες (όπως και αγαθά) μιας υψηλής προστιθέμενης αξίας. Τέτοια προϊόντα έχει τη δυνατότητα να προσφέρει η Ελλάδα, αρκεί αυτό να το κατανοήσουν οι χωρίς πολλές δεξιότητες –εκ τους αποτελέσματος κρίνονται– κυβερνώντες της.