Στα είκοσι Μέρη του αναπτυξιακού νομοσχεδίου καταγράφονται σωρεία ρυθμίσεων ή τακτοποιήσεων ορθότερα. Αυτές αρχίζουν ενδεικτικά από τις στρατηγικές επενδύσεις, τις δημόσιες υποδομές, τα επιχειρηματικά πάρκα, τις περιβαλλοντικές αδειοδοτήσεις, τη ψηφιακή διακυβέρνηση και συνεχίζουν με θέματα των υπουργείων Εργασίας, Δικαιοσύνης, Προστασίας του Πολίτη, Παιδείας. Και φυσικά δεν μπορούσαν να λείψουν ρυθμίσεις για τις ραδιοτηλεοπτικές εκπομπές και οτιδήποτε άλλο επιδιώκει να ρυθμίσει την υφιστάμενη γραφειοκρατία ή να προκαλέσει νέο γραφειοκρατικό χάος.
Με διαχειριστικού χαρακτήρα ρυθμίσεις όμως δε λύνεται το αναπτυξιακό πρόβλημα της χώρας. Από το νομοσχέδιο, λείπουν οι στρατηγικοί αναπτυξιακοί στόχοι, όπως και θαρραλέες ρυθμίσεις με θέμα την απλούστευση της αδειοδότησης επενδύσεων (βλ. αναλυτικότερα σχετικές προτάσεις στο http://mardas.eu//wp-content/uploads/2018/06/Adeiodotisi_Ependiseon_Aplopoiisi_Adiodotisis_Mardas_Martios2016.pdf ). Επίσης απουσιάζουν μέτρα υπέρ της εξωστρέφειας της εγχώριας παραγωγής, συμβατά με τους κανόνες περί κρατικών ενισχύσεων της ΕΕ (βλ. αναλυτικότερα τέτοια μέτρα στο http://mardas.eu//wp-content/uploads/2018/06/Kinitra_Eksostrefias_Mardas_2016.pdf ).
Η χώρα με τα δυο μεγάλα λιμάνια της μετατρέπεται σε τεράστιο κέντρο logistics. Αντί λοιπόν οι Κινέζοι να συναρμολογούν τα προϊόντα τους, τα μεταφερόμενα μέσω του Πειραιά, στην Κεντρική Ευρώπη, θα μπορούσαν κάλλιστα να τα συναρμολογούν εδώ. Λείπουν και εμφατικά μάλιστα από το νομοσχέδιο, μέτρα ενίσχυσης αποθηκών-συναρμολόγησης, που θα έπρεπε να αποτελούν πολιτική αιχμής για τη χώρα.
Άλλος χώρος με πεδίον δόξης λαμπρόν για νέες στρατηγικές επιλογές αναπτυξιακού χαρακτήρα είναι ο ληστρικός νόμος για την εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου της χώρας. Επιβάλλεται να αλλάξει εκ βάθρων. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει εξόρυξη χρυσού, χαλκού κι άλλων ορυκτών και να μην αφήνεται η παραμικρή ουγκιά χρυσού ή έστω ένα γραμμάριο άλλου μεταλλεύματος στη χώρα. Αν δε θέσει ο αναπτυξιακός νόμος τις σιδηροτροχιές μιας διαφορετικής από την υφιστάμενη στρατηγικής, υιοθετώντας το αυτονόητο που ισχύει στον πλανήτη, ποιος νόμος θα τις θέσει;
Είχε τονιστεί παλαιότερα ότι η χώρα χρειαζόταν 80 δις ευρώ ιδιωτικές επενδύσεις για μια πενταετία έτσι ώστε να ορθοποδήσει. Με αναπτυξιακούς νόμους της μορφής αυτής, χωρίς στοχεύσεις για το ύψος των εξαγωγών κατά την επόμενη περίοδο, χωρίς στόχο για διπλασιασμό της βιομηχανικής παραγωγής ως ποσοστό του ΑΕΠ, χωρίς τολμηρές λύσεις και κίνητρα για πώληση των κουφαριών στις ΒΙΠΕ, χωρίς κατεύθυνση για ανάπτυξη της ψηφιακής οικονομίας-ρομποτικής όπως και της ηλεκτρομηχανικής στη χώρα κ.λπ, το τέλμα στο οποίο είμαστε θα συνεχιστεί.
Ως προς την ηλεκτρομηχανική ειδικότερα, ο κλάδος αυτός αποτελεί την καρδία της βιομηχανίας. Εκτός των άλλων, συγκρατεί ανθρώπινο κεφάλαιο που μεταναστεύει στο εξωτερικό για να προσφέρει εκεί τις πολύτιμες γνώσεις του, τις οποίες απέκτησε όμως εδώ. Η ηλεκτρομηχανική αποτελεί την καρδία της αμυντικής βιομηχανίας και της αεροναυπηγικής, κλάδοι που κάλλιστα μπορούν να γνωρίσουν νέα άνθιση, όπως στο παρελθόν. Υπάρχει ήδη υποδομή προς αξιοποίηση, που παλαιότερα βέβαια ήταν ισχυρότερη.
Κύριος ανασταλτικός παράγοντας ανάπτυξης της ηλεκτρομηχανικής, όπως και των οχημάτων παραμένει ο σαφής αντιαναπτυξιακός προσανατολισμός υπέρ των εισαγωγών της πολιτικής ηγεσίας, η οποία εύκολα παγιδεύεται στα δίκτυα των επιλογών της δημοσιουπαλληλίας. Τη χώρα όμως διοικούν αιρετές κυβερνήσεις και όχι ομάδες συμφερόντων δημοσίων υπαλλήλων.
Μεγάλα έργα που συνδέονται όχι με δρόμους και γεφύρια, αλλά με εμπορεύσιμα αγαθά και υπηρεσίας (όπως π.χ. με τον τουρισμό), όφειλαν να αποτελούν στρατηγική επιλογή του τόσο βιαστικού αυτού νομοσχεδίου. Τρομάζει η πολιτική ηγεσία της χώρας στην αίσθηση του μεγάλου και εντυπωσιακού ενώ αρκείται σε λύσεις υπέρ του μικρού και του μετρίου. Παραδείγματα μεγάλων έργων που παράγουν πλούτο από τη στιγμή που ολοκληρωθούν δίνονται σε δεκάδες χώρες στον πλανήτη. Αδυνατούμε όμως ακόμη και τώρα να τα αντιγράψουμε, καθώς ιδεοληψίες αντιαναπτυξιακού χαρακτήρα διαπερνούν υπουργεία και υπουργούς.
Μαρίνες της μορφής της Λεμεσού, απόκρημνες περιοχές κοντά στη θάλασσα μηδαμινής αξίας που μπορούν να γίνουν νέες Σαντορίνες, σύμπλεγμα με τουριστικοπολιτιστικά χαρακτηριστικά που μπορούν να προκαλέσουν επενδύσεις της τάξης των δυο δις ευρώ και άνω, σε συνδυασμό με την αύξηση της βιομηχανικής παραγωγής είναι μέρος μεγάλων επενδυτικών λύσεων, ικανών να απογειώσουν την οικονομία. (Βλ. αναλυτικότερα παρουσίαση τέτοιων προτάσεων στο http://mardas.eu//wp-content/uploads/2018/06/Stratigiki_Anaptiksis.pdf ).
Καμαρώνει η τωρινή κυβέρνηση, χωρίς να έχει κάνει την παραμικρή κίνηση βέβαια, ότι έφερε στη Θεσσαλονίκη ένα από τα έξι ερευνητικά κέντρα τεχνητής νοημοσύνης της φαρμακοβιομηχανίας Pfizer, στην οποία ηγείται ο Θεσσαλονικιός ο Δρ. Α. Μπουρλάς. Αγνοεί επιδεικτικά μάλιστα ότι το έργο αυτό μεθοδευόταν πριν την άνοδό της στην εξουσία ενώ από την άλλη αποφασιστικό ρόλο έπαιξαν οι πρυτανικές αρχές του ΑΠΘ και φορείς της πόλης.
Παρόμοια εξέλιξη, όπου πρόσθετα έπαιξε σημαντικό ρόλο και η πολιτική ηγεσία, αφορά στις επιλογές της Tesla για σχεδιασμό των ηλεκτροκινητήρων στον Δημόκριτο. Κι εκεί το επιστημονικό προσωπικό της Tesla, απόφοιτοι του Μετσοβίου Πολυτεχνείου, σε συνεργασία με το επιτελείο του πρώην υπουργού του κου Φωτάκη έφεραν την εταιρία στην Αθήνα. Μια πρώτη προσπάθεια της εν λόγω εταιρίας για επενδύσεις στην Ελλάδα ναυάγησε κατά 2013-14. Με προσπάθειες αυτής της υφής και σε συνδυασμό με όλα τα προαναφερθέντα οικοδομείται μια σύγχρονη αναπτυξιακή πολιτική.
Δεν κτίζεται η χώρα με τη λογική της «μπαλωματικής» γραφειοκρατικών ρυθμίσεων διαχειριστικού χαρακτήρα. Η κουλτούρα που διαπερνά τους σχετικούς με την ανάπτυξη νόμους, παραμένει απροσάρμοστη στη δυναμική που μπορεί να αναπτύξει κάθε κλάδος της παραγωγής, ο οποίος έχει τα εχέγγυα για να αναδείξει νέα συγκριτικά πλεονεκτήματα. Αυτά με τη σειρά τους θα δώσουν την απαιτούμενη επενδυτική ώθηση στη χώρα.
